اززندگانیم گله دارد جوانیم

شرمنده ی جوانی ازاین زندگانیم

دارم به دل هوای صحبت یاران رفته را

 یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم

پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق

داده نوید زندگی جاودانیم

چون یوسفم به چاه بیابان غم اسیر

وز دورمژده ی جرس کاروانیم

گوش زمین به ناله ی من نیست آشنا

من طایرشکسته پرآسمانیم

گیرم که آب ودانه دریغم نداشتند

چون میکنند باغم بی همزبانیم

ای لاله ی بهارجوانی که شدخزان

ازداغ ماتم تو بهارجوانیم

گفتی که آتشم بفشانی ولی چه سود

برخواستی که برسرآتش نشانیم

 شمعم گریست رازبه بالین که شهریار

من نیزچون توهمدم سوز نهانیم

 (شهریار)